boerderij van jules

"Nee niets" zei Kira die het medallion strak tegen zich aanhield
en stil keek naar het medallion "waarom huil jij dan bijna?" zei Kira schor

dat steentje was van mijn moeder, snikte jules.
ik ben haar verloren.

Kira keek Jules aan "ookal iemand verloren?
ik mijn zus en de hond waarmee ik ben opgegroeid"
zei Kira die op haar lip beet "mijn zus was dan wel eens irritant maar onze vroegere hond,
Shima was erg belangrijk voor me" zei Kira die het medallion openmaakte en nog een naar het vriendelijke snuitje van de schotse collie keek

jules barstte in tranen uit.
ze kwam om bij een ongeluk in frankrijk.
mijn huis en al mijn huisdieren waren weg.
huilend zat jules op een bankje.

Kira keek nog even twijfelend waarna ze haar arm om hem heensloeg "Hoe was je moeder?" zei Kira die probeerde haar tranen in te houden en het verhaal over de dood van haar Oma achterwege te laten

ze leek best op jou, snikte jules.
ik kon altijd bij haar terecht, snikte hij.
maar vertel verder, snikte hij.
opens merkte hij de arm van kira op.
geschrokken schoof jules weg.

Kira keek Jules aan zweeg en keek naar onder "niet aan oma denken" fluisterde Kira tegen zichzelf

verberg het nou maar niet, zei jules.
daar wordt het alleen maar erger van.
hij besloot zijn arm ook maar om kira te leggen.

Kira keek hem stil aan ik kende haar tot mijn tiende ik ging met haar winkellen.. lijkt niet zo erg ze was echt aardig kocht bij de juwelier dit medallion voor me en..."
Kira zweeg "Kreeg midden bij de juwelier toen we hadden betaald een hartstilstand niks meer aan te doen" zei Kira die nog steeds probeerde haar tranen in te houden

jules keek kira aan, hij wist niks te zeggen.
met zijn vinger veegde hij de tranen van kira weg.

Kira keek Jules aan "Hoezo emotioneel bezig" zei kira een beetje grinnikend
waarna ze weer stil naar Jules keek en beschaamd naar onder keek had hij weer
naar haar geluisterd zij niet eens naar hem!

jules keek kira glimlachend aan.
het maakt niet uit of je luisterd of niet, zei hij.
als ik het maar kon zeggen, zei jules.
hij legde zijn arm om kira en keek haar aan.

"Hehe, kon ik dat ook weer kwijt"
zei Kira schor

jules stond op.
ik ga dan maar naar binnen zei hij.
frodo moet verzorgd worden.

"Ja ik denk dat ik nog ehm..
wegmoet" zei ook Kira die zich snel uit de voeten maakte nog even zonder een rode kop probeerde te zwaaien en langzaam wegrende inplaats van lopen en half over een steen struikelde (BLUNDER XD)

toen jules weer naar buiten kwam zag hij kira.
ben je te moe om naar huis te lopen? grinnikte hij.

"Haha, denk je dat dat kan als ik hier zit met tranen in mijn ogen en niet eens kan opstaan?!" zei Kira sarcastisch terwijl ze weer omhoog probeerde te komen

jules pakte haar hand.
moet ik je even omhoog helpen, zei hij lachend.

"Zou wel fijn zijn ja" zei Kira die een scheut van pijn door haar enkel voelde maar toch probeerde te blijven staan "het gaat wel ik heb geen hulp nodig"

toch trok jules haar overeind.
moet ik je nu ook nog tillen? vroeg hij.

"NEE!" zei Kira vlug waarna ze naar Jules keek "Nee ik heb geen hulp nodig"
daarna probeerde Kira rustig weg te lopen "Verdorie" zei Kira toen ze zelfs als ze gewoonliep pijn bij haar enkel had

kom toch maar even naar binnen, zei jules.
met die enkel kom je niet snel verder.

"ach wat ik ben tenminste na 6 uur thuis" zei Kira sarcastisch terwijl ze Jules nog steeds aankeek en haar mobiel uit haar broekzak viste ik kan net zogoed een taxi nemen

oke maar hoe zorg je dan voor je hond? vroeg jules
moet ik hem soms uitlaten?

Kees rende na Jules en bedelde om een koekje